دیدار معنوی مثنوی

دیدار معنوی مثنوی 

گلخرام

توسماع ِ نوبهاری ، که خزان ِ گل شکستی

به در آمدی ز دستی که جهید دل به شستی

نفسی به عرش آری، نفسی به فرش داری

دل ِ بی قرارِ ما را، چو به دست ِ خود ببستی

به کلاف ِ فکر بودم ، سر ِ عقل می گشودم

همه تار و پود ِ آن را تو ز غمزه ای گسستی

تو بگرد تا بگردد بد و نیک ِ حال ِ عالم

به مشامم آرد عطری  ز ترنج ِ تردِ هستی

تو مگر شراب نابی؛ که به شوری و به تابی

مگر از جمالِ جانی ؛ همه خلسۀ اَلَستی*

به وداع می نشانم، به سماع می کشانم

ببرم به تاکزاری که ز سکر آن بِدستی**

بگشا بهار ِآغوش برای می گساری،

که کشیده چشمۀ نوش  ز چشم می پرستی

چه شنیده ای ز دوری ، که در اوست سخت پنهان

نفس ِ نوای گرمی ، کفِ مهربان ِ دستی

تو بگو به گوش ِ هوشم به نهان ، که جان بینش

شنود صلای عشق از دل ِ بی قرار ِ مستی

                                   محمد بینش (م ــ زیبا روز)

  *مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

  که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست ... خواجۀ شیراز

  "الستُ برّبِکُم؟ قالوا بلی" مگر پروردگارتان نیستم؟گفتند آری" اشاره ای ست به آیۀ 172 سوره اعراف

** بدست : موجود؛حاضر