دیدار معنوی مثنوی

بهاریه

                                      بر آمیزی و بگریزی و بنمایی و بربایی

                                      فغان از قهر لطف آلود و زهر ِ شکّر آمیزت !! ... سعدی

به قدوم نوبهاری سفری به سوی ما کن

دل دردمند یاری به نوازشی رضا کن

بنواز تا درختان ز پرند ِ سبز پوشند

دم ِ سرد ِ بلبلان را به نوایت آشنا کن

که ز مستی ِ صدایت همه گرم و خوش سرایند

گل ِ نو شکفته ات را به ترانه جانفزا کن

به خزان، پی بهاران سفر وطن گرفتی

ز پیام ِ مهر بارت غم ِ غربتم دوا کن

ــ ز چه اسب آرزو را تک و تیز می دوانی

نه بگفتمت دل ِ ساده ! فغان خود خفا کن؟

که جوان و سرخوش است او، به جمال خود خوش است او

چو ز ناز ، سرکش است او، به خیال او صفا کن؟ ــ

همه کس کنار یاری، سر ِ بوسه و کناری

ز خیال ِ ناز نینت دو سه بوسه ای عطا کن

به کجا برم شکایت چو ز دست می گریزی

بنشین به چشم بینش، به نوید خود وفا کن

                                               محمد بینش (م ــ زیبا روز)