دیدار مثنوی ــ رویای تو

رویای تو 

 

نیم شب ها مست از سودای تو

می جهم از خواب پر غوغای تو

آه ِ سردی در سیاهی می کشم

کز تهی لبریز بینم جای تو

گاه الماس ستاره می شوم

می دمم از دیدۀ شهلای تو

تا درخت هستیم را بنگرم

گاه پیچک می شوم در پای تو

هر رگ من می تند بر پیکرت

برگ هایم رسته بر بالای تو

گرد بر گرد گلی بر شانه ات

بوسه ها رویانم از اغوای تو

عاقبت خود را در آغوش آورم

تا ببویم بوی جان افزای تو

همچوسیماب اندرونت ریختم

گرمم از آغوش ِ ناپیدای تو

در قیامت گر به خاکم اورند

کس نبیند جر تو زین رسوای تو

غوطه ور در چشمۀ چشم ِ خیال

جرعه نوشد بینش از رویای تو

 

                       محمد بینش (م ــ زیبا روز)

 

میهمان

میهمان

 

 

 

             "به صحرا شدم برف باریده و زمین تر شده

                         چنان که پای به برف فرو شود،

                         به عشق فرو می شد" ........ بایزید بسطامی

بهر ِ تیمار ِ دل بی خبرم

دوش بر بستر ِ من،

عشق، مهمان شده بود

" های صاحبخانه!

خوان چه آراسته ای ؟

                        ــ خستۀ رنج ِ سفرم ــ

بوی جان می آید ... "

ــ "خوان عاشق دل اوست

بر سر ِ سفره بجز خون ِ جگر،

شربتی هست مگر؟

تو بگو از که اثر آوردی؟

ارمغانم، چه خبر آوردی؟"

"من ز افسونگریم

هر که را لرزش دل ، یا تپشی می بینم،

امتحان را

نفسی بر در ِ او بنشینم،

به درون ره دهدم؟

زآن سپس محرم ِ جانش گردم 

مرهم ِ درد ِ نهانش گردم...

تو چطور؟

خانه ای بهر ِ من آراسته ای؟"

ــ "من از او سرشارم

جان و دل غرقۀ وی

انس با او دارم

چه تفاوت دارد؛

خواه بر پله نشین

خواه در دل به در آ

سر به تو نسپارم ..."

" های!

           افسانه مخوان!

زاد و بود ِ معشوق

همه از آتش ِ ماست

کیست آن فتنۀ جان؟

کیست این مایۀ ناز

که نگاهی نکنی بر مهمان؟

چیست آن سرّ ِ نهان

هان، چه داری سر ِ خوان ؟"

ساغری از لبِ نوشش بودم،

پیش ِ کامش راندم 

جرعه ای بر لب ِ وی نوشاندم :

ــ " نوش بادت بر ِ ما، 

                           نوش ِ لب ِ دلبر ِ ما! "

عشق مستان افتاد ....

اوستاد ِ همگان، خود به دبستان افتاد ...

سخنی باز نگفت...

شد غباری از نور،

در دل ِ ظلمت ِ شب، پر زد و رفت ...

صبح دیدم همه جا،

بر سر ِ بام وخیابان و درخت

پهنۀ کوه و کمر

                    سینۀ دشت

هق هق و قهقهۀ مستی را

سربسر، در دل ِ برفی به سپیدیّ ِ خدا

                                                  باریده ست ...

عشق، عاشق شده بود ...

کودکی گشتم و شادان و دوان،

پای در برف زدم، در بر ِ وی افتادم 

گوش بر برف نهادم، چه دهد آوازم

زیر ِ چشم ِ خورشید،

عشق، شیدا و خمش

با من ِ گم شده نجوا می کرد:

" از افق تا به افق پهنۀ دریای دل است 

جان ِ ما تا به ابد زنده به سودای دل است 

سر بسر برف گرفته ست همه دشت و دمن 

تا نشاند شرری را که تمنای دل است 

هر کجا دیدۀ بیداری و آه ِ سحری ست

بی گمان، ز آتش ِ پنهانی ِ رسوای دل است 

جان ِ بینش نه چنان ست که بیند دگری 

تا تماشاگه ِ چشمش رخ ِ زیبای دل است"

                                      محمد بینش(م ــ زیبا روز)

خوانش بخش پایانی با صدای بهمن شریف

 https://www.youtube.com/embed/am4RMb-abMg